اثر تغذیه گیاهی بر برخی صفات مرفولوژیک و میزان پروتئین گلرنگ تحت رژیم های مختلف آبیاری

در این پژوهش اثر رژیم های آبیاری و تغذیه گیاهی در قالب کرت های خرد شده با طرح پایه بلوک های کامل تصادفی بر روی گلرنگ در 3 تکرار، در سال زراعی 1389 مورد بررسی قرار گرفت. فاکتورهای مورد مطالعه عبارت بودند از: رژیم آبیاری در 3 سطح: آبیاری کامل، قطع آبیاری در مرحله رشد رویشی، قطع آبیاری در مرحله رشد زایشی به عنوان کرت های اصلی و ترکیبی از سطوح مختلف تغذیه گیاهی در 7 سطح: شاهد، اوره، کود آلی هیومیکس، بیولوژیک (نیتروکسین و بیوسولفور)، تلفیقی: (اوره+هیومیکس+نیتروکسین) و (اوره+هیومیکس+ بیوسولفور)، به عنوان کرت‎های فرعی در نظر گرفته شدند. نتایج نشان داد که بیش ترین ارتفاع بوته (96/69 سانتی متر) در تیمار تلفیقی اوره + هیومیکس + بیوسولفور در شرایط قطع آبیاری در مرحله رشد زایشی و کم ترین  میزان آن در شرایط قطع آبیاری در مرحله رشد رویشی و در تیمار کودی نیتروکسین دیده شد. بیش ترین و کم ترین میزان پروتئین دانه به ترتیب از تیمار قطع آبیاری در مرحله رشد زایشی و استفاده از بیوسلوفور (41/28 درصد) و کمترین مقدار آن در شرایط آبیاری کامل و استفاده از کود آلی هیومیکس (01/21 درصد) بدست آمد. تعداد شاخه فرعی، زیست توده و عملکرد دانه تحت تأثیر تغذیه گیاهی قرار گرفتند. بیش ترین میزان عملکرد دانه مقدار زیست توده از تیمار تلفیقی تیمار تلفیقی اوره+هیومیکس+ نیتروکسین و کمترین مقدار آن در تیمار شاهد بدست آمد. رژیم آبیاری اثر معنی داری بر میزان زیست توده و عملکرد دانه داشت، به طوری که بیش ترین و کم ترین میزان آن ها به ترتیب در رژیم آبیاری کامل و قطع آبیار، در مرحله رشد رویشی به دست آمد. به طورکلی تیمار کود تلفیقی (اوره+ هیومیکس+ بیوسولفور) در شرایط آبیاری مطلوب اثری مفیدتر بر گلرنگ داشت.